Pode ser que vos decatasedes de que non existe en ningunha casa de Praga unha placa conmemorativa coa inscrición: "Aquí viviu e traballou Neptuno Kadeřábek" e, sen embargo, Neptuno Kadeřábek viviu.
E traballou.
Algunha vez.
Á parte diso, Neptuno Kadeřábek foi un ladrón.
En realidade, o seu pai nunca foi astrónomo mais, como se adoita dicir, tentábao.
Coñecía ben as constelacións, cría nos cometas e chegou a darlle unha labazada a un home por asegurar que Saturno non se podía ver a simple vista.
O 23 de setembro de 1896, ou sexa, exactamente 50 anos despois de que o francés Le Verrier descubrise o planeta Neptuno, o vello Kadeřábek converteuse en pai.
Así foi como se decidiu o nome do acabado de nacer.
Neptuno Kadeřábek aturaba o seu nome con traballo, aínda que ben podía estar contento de que o francés Le Verrier non descubrise, por exemplo, Andrómeda, pois Andrómeda Kadeřábek -estaredes de acordo-, non quedaría ben.
Precisamente por culpa do seu nome Neptuno converteuse en ladrón.
Dende a súa xuventude tivo que afastarse da xente para escapar das súas burlas e no seu interior ían medrando numerosos complexos.
Escapaba da xente e tamén do traballo.
Roubaba porque de algo tiña que vivir.
Así, un día que vagaba polas rúas, viu de repente un home miúdo, decentemente vestido, que levaba un vistoso paquetiño pendurado dun fío de seda.
-"Debe ser un ricachón que leva un bo regalo para os seus netos", pensou Neptuno.
"Veremos qué é iso tan bonito que leva".
Ris-ras! O fío de seda está cortado e Neptuno Kadeřábek esvaecido.
Chegou á casa sufocado.
Había xa varios anos que Neptuno, sen decatarse, superara marcas de velocidade en traxectos de diversas distancias.
Mesmo unha vez correu un pequeno maratón cando roubou unha oca na empresa estatal Libuše.
Nunca foi consciente do seu punto forte e por iso foi Emil Zátopek quen, vinte anos máis tarde, gañou algunhas medallas para o noso país.
Neptuno puxo o paquete sobre a mesa pero non o abriu.
Foi preparar un café.
Gustáballe o suspense.
Cando rematou o café comezou a desenvolve-lo paquete a modo.
Debaixo do primeiro papel de seda había outro, algo máis groso, e logo outro máis.
Despois de quitar tamén este, Neptuno Kadeřábek botou un xuramento en alto.
No paquete non había máis que papeis, coidadosamente ordenados e escritos con primorosa letra.
Pero iso non era o peor, aínda non ollara a portada.
A portada coa inscrición NON ROUBARÁS. Novela dun ladrón, escrita por Václav Vladivoj Kincl.
Neptuno sentiuse enganado, humillado, estafado e mesmo roubado.
Nun arrebato de furia, quixo leva-lo asunto á policía, pero ó final pensou que o escritor probablemente xa se perdera no barullo da grande cidade.
De Praga, quería dicir.
Aquela noite puideron oírse no piso de Neptuno uns sons insólitos.
O ladrón Kadeřábek choraba.
Se polo menos esa estúpida novela non se chamase Non roubarás!
Se se chamase Non levantarás falso testemuño contra o próximo! Polo menos así non sería tan humillante.
Durante algúns días, Neptuno Kadeřábek tentou esquece-lo decisivo manuscrito pero, claro, unha novela, iso non era unha débeda!
A Kadeřábek invadiuno a sensación de que non podería roubar nada ata que non rematase de le-la novela.
Non sospeitaba que despois de lela, menos aínda.
No caso de presentilo, non o faría.
Non roubarás, novela dun ladrón de V. V. Kincl era a triste historia dun raspiñeiro desvergonzado que, de non ser orfo, roubaría ó seu propio pai.
E de que xeito rematou!
Rematou sendo aforcado na cidade de Meziříčí no medio da praza e só se arrepentiu alí, xunto á forca; demasiado tarde.
Neptuno Kadeřábek inquietouse.
Perdeu a confianza en si mesmo.
Diante dos seus ollos vía continuamente o ladrón de Kincl berrando na forca: Por que escollín o camiño do crime!,
en vez de, por que me deixei coller! -como sería de esperar.
Esta sorprendente exclamación foi o que máis abraiado deixou a Neptuno de todo o libro.
Trala lectura do manuscrito, Neptuno Kadeřábek decidiu converterse nun cidadán honrado.
Non roubaría --como dicía V. V. Kincl. Todo o contrario. Converteríase nun escritor e escribiría novelas tan fermosas como V. V. Kincl.
Mercou lapis e papel e púxose a escribir.
Sentaba horas e horas ata que chegaba a noite, pero non lle saía nada.
Estivo mordendo o lapis ata case comelo, así que tivo que mercar un novo, pero nada de nada.
Ata que unha noite bicouno a Musa.
Colleu o lapis e escribiu:
NON ROUBARÁS
NOVELA DUN LADRÓN
NEPTUNO KADEŘÁBEK
Logo tirou a portada da novela de Kincl e engadiu a súa ó manuscrito:
NEPTUNO KADEŘÁBEK
NON ROUBARÁS
NOVELA DUN LADRÓN...
Entón quedou matinando e riscou o subtítulo Novela dun ladrón. Iso sobra. Logo dirixiuse a unha editorial, onde entregou o manuscrito.
Cando despois dalgúns meses abriu o primeiro exemplar da novela Non roubarás, murmurou emocionado: E logo din que un non é quen de gaña-la vida de xeito honrado!