Era de cerámica e chamábase Josef.
Estaba entre os pensamentos a adornar os macizos de flores.
A el ninguén llo tomaba a mal pero a min cando era neno e poñÃa o pé no macizo de flores batÃanme.
Soportaba mal esta inxustiza e xurei que cando medrase, converterÃame nun anano e colocarÃame xusto no medio do macizo de pensamentos.
A xente adoita esquecerse dos seus propósitos da infancia, pero eu non.
O sentimento de inxustiza era demasiado grande.
E asÃ, cando cumprÃn os vinte, deixei medrar unha longa barba e merquei panos de cores.
Logo pasei polo xastre.
"Quero facer un traxe", dixen.
Mentres desenvurullei os panos o xastre tratoume coma a un cliente normal.
Pero despois de desenvolvelos cambiou todo.
Cunha mirada vÃtrea pasoume unha revista de moda.
"Non, gracias.
Necesito un traxe coma o que levan os ananos.
É dicir, un chaquetón amarelo cun cinto, un pantalón vermello tipo bombacho e un pucho verde de pico".
Ós quince dÃas presenteime para a proba.
O traxe quedábame estupendamente;
só foi necesario amaña-lo corpo e as mangas. Iso si, o pucho xa estaba rematado.
Nunha semana volvÃn polo traxe.
Na casa vestinme diante do espello:
tiña un aspecto excelente.
Logo marchei para o parque.
Polo camiño a xente xuntábase comigo, de modo que chegou ata o parque un séquito considerable.
Dirixinme cara ó macizo de flores.
Púxenme no centro e mirei para a xente.
A xente miraba para min.
A multitude rebulÃa.
De súpeto un home gordo abriuse paso á primeira fila.
"É vostede un anano, ou que?"
O resto da xente asentÃa.
O home gordo e forte berroume:
"Dispérsense inmediatamente!"
Unha muller histérica berrou:
"Bótenlle auga, bótenlle auga...!"
Non me gustan as mulleres histéricas ás que o que máis lles gusta é regar a un e polo tanto fÃxenme oÃr:
"Señora, non berre!"
Un vello intranquilo deu a volta cara á multitude cunha chispa de maldade nos ollos e preguntou:
"GuÃndolle unha pedra, ou?"
A multitude, rosmando, asentiu e o vello colleu unha pedra do chan e levantou a man.
Abaneou e caeu sen sequera lanzala.
Nese momento apareceu un garda.
"Atropelou ó ancián", informou un home servicial.
"Aquel do macizo fixo caer ó ancián!".
"E semella un anano", engadiu a histérica.
OÃuse un berro desesperado porque alguén da multitude pisoulle a man ó vello.
O garda entrou paseniño no macizo.
A muller histérica incitou varias veces ó garda para que me botase auga.
No medio da multitude dous homes comezaron a pelexar.
Un neno empezou a berrar que me querÃa.
O garda pediume a documentación.
Tiña os documentos en regra.
Varios bestas empezaron a asubiar.
Chegou un rapaz novo e púxose a facerme acenos.
A súa insolencia medraba.
Comezou a tirarme polo abrigo.
Deille unha labazada.
Iso provocou a unha señora que en nome de tódalas nais protestou contra o maltrato dos nenos.
O rapaz, detrás súa, facÃa acenos ridÃculos.
Nese momento xa chegara un segundo garda.
Máis radical.
Ordenoume que fose con el inmediatamente.
E alá fun vestido co meu traxe de anano, escoltado polos dous gardas e seguido pola multitude.
Empezou a chover.
Alguén Ãa detrás latricando, dicindo que ben puidera escoller mellor tempo.
A xente asomábase polas fiestras e saÃa das tendas.
Logo escampou e desde a rúa lateral púxose en marcha cara a nós un grupo de persoas vestidas con roupa de varias cores.
A que viña no principio, sacudÃa, moi leda, un paraugas vermello.
Tiña un abrigo azul e botas.
O garda da esquerda púxose a correr contra o desfile pero o outro impediullo.
"Eses son moinantes. Teñen permiso"
Estaba triste.
Nese momento alguén do desfile fixouse en min e os veciños, tÃas, pais e tÃos empezaron a facerme acenos.
Eu respondÃa ós seus saúdos.
Os meus gardas rosmaron algo entre eles e despois un dixo:
"Marche xa!"
O desfile dos moinantes absorbeume por completo.
Estaba de bastante bo humor, de xeito que empecei a brincar.
A xente, que se portara mal comigo no parque, empezou a sorrirme con simpatÃa e o velliño colérico, a quen alguén axudara mentres tanto a erguerse, incluso me saudou a berros.
Desde entón non podo faltar a ningún desfile da nosa vila.