CHESGA

Del diario de Susana: una chica práctica

(Do diario de Susana, unha rapaza práctica)
///
///
///
///
///
O profesor de lingua quería cultivar en nós a sensibilidade pola poesía, por iso, hoxe preguntoume qué faría eu se tivese ás.
Dixen que voaría.
Preguntoume a onde.
Á escola, ... á casa, ...
Hmm; E a terras afastadas?, non quererías voar ata alí, baixar a un fermosísimo xardín e uli-la fragrancia de flores exóticas?
Si, quizais ...
E voar ata as estrelas, e rozar coas ás a mesmísima lúa?
Non sei, pode ser que si.
O profesor suspirou, e logo preguntoume qué faría se fose un cisne.
Respondinlle de contado. "O que fixesen os demais cisnes". Entristeceuse. "Non tes nin chisco de sensibilidade poética. Proba a facerme unha pregunta! Verás o que é poesía. Veña, só unha pregunta!".
Penseino un momento, e despois díxenlle: "Que fará vostede cando o xubilen?"
///
Todo o mundo é algo preguiceiro de cando en vez. Eu tamén. Mesmo ás veces desexaría ser de corda e que a miña chaviña se perdese. Na escola dinme que son intelixente pero non aplicada. Cando me rifan por isto, miro cara ó chan, e na miña cabeza resoa un pensamento censurable:
á fin e ó cabo intelixente pero non aplicada é mellor ca ó revés.
Unha vez o profesor levoume á parte e díxome: - Por que descoidas tanto as túas obrigas?
Non sabía qué responder. Eu era desleixada coas miñas tarefas sen decatarme, sen pensar nunca no porqué. O profesor insistiu.
"Estouche a preguntar que por qué descóida-las túas obrigas". Sabía que tiña que responder algo. Pero o qué. En realidade querería dicir que por abandono pero pareceume unha enorme parvada, un desatino. Por abandono! Prefería calar.
O profesor dixo: "Así que ti non sabes por qué descóida-las túas obrigas, entón voucho dicir eu: Por abandono!"
///
Pois estaba eu un día no teatro. En Hamlet. Os príncipes son unha cousa estupenda, por exemplo nos contos. Pero é unha lea en canto reviven. Canto pesimismo! Sorpréndeme en Hamlet pois el era un rapaz bastante intelixente. Si, tivo mal fado, a verdade é que si.
E por outra parte dicía cousas moi bonitiñas. Isto hai que recoñecerllo. Mágoa que fose un príncipe e tivese que falar con tanto requinte. Se non fose príncipe é posible que moita xente corrente o entendese e que alguén lle botase un cable.
Eu quixen facer algo por el, por iso empecei a traducir o que tiña que dicir para que a xente o entendese:
Vivir ou non vivir -diso se trata. Se a xente ten que poñer a outra fazula cando o cabreado destino a machuca, ou picarse dunha vez por todas, coller a escopeta e dicir: Basta! E morrer, durmir, nada máis, e saber que con iso todo rematou. Tódolos nervios, tódolos problemas que ten un. Sería un choio se fose así. Morrer -durmir- durmir. Xa, pero e os soños, que? Aí está a cuestión. Quén sabe o que podería soñar cando quede durmido!, Ou sexa, cando estea no outro barrio!. É un fastío que a xente non o saiba. E, por iso, prefire seguir vexetando.
Pois probablemente sería así como o diría Hamlet no caso de non ser príncipe.
///
O noso veciño, o señor Lébr, acostuma toca-lo violoncello.
Toca de marabilla. Din que o logra facer chorar e gozar, contar e cantar. Mesmo sabe bica-lo violoncello. Aínda que isto só se atreveu a facelo unha vez. De tódolos xeitos, gústame escoitalo.
Toca sempre cando a súa muller, que é acomodadora, se vai, ó solpor, controla-las entradas do cine, porque ela non atura a música.
O señor Lébr toca só ás agochadas, dende que a súa muller lle estampou o violoncello nas costas. O violoncello é, aínda así, bastante máis agradable cá aspiradora da señora Laubová, que é unha máquina do tempo de Maricastaña. Xa cando a súa avoa a quixo levar a modernizar, Křižík< /refpie> convenceuna de que non pagaba a pena.
A señora Laubová, día si día non, arremuíña o po das súas alfombras persas, coa sensación de que aspira. E cada ano, o doce de agosto ás catro da madrugada prende o aparato xa que ese día o señor Laube reúnese cos seus amigos da mili e volve á casa seguindo o seu son. Deste xeito, os Laube teñen, non só unha aspiradora, senón tamén unha sirena.
Outros sons ós que nos tivemos que acostumar no noso edificio son os que emite Helenka no piano, xa que cando fai algunha trasnada ten que practicar como castigo. Por iso tódolos inquilinos apelan continuamente a Helenka para que sexa boa.
Hai pouco, Helenka confesoume que se é mala chegará a ser unha virtuosa do piano. Pero se é boa non pasará de camareira. A súa tía é camareira e leva pasteis á casa.
Pregunteille a Helenka qué lle gusta máis, se a música ou os pasteis. Díxome que o que máis lle gusta é comer un pastel mentres alguén toca, e iso é xusto o que ten a súa tía camareira. Toma a sobremesa escoitando de lonxe algunha orquestra feminina.
De cando en vez, a señora Milerová pide auxilio, cando o seu home tenta esganala polas súas infidelidades. Despois a señora Milerová anda dun lado para o outro amosando as nove mazaduras do pescozo; é que ó señor Miler fáltalle un dedo. Se tivese máis tempo escribiría "As memorias dunha rapaza dun edificio". Tería que ser lectura obrigatoria dos futuros arquitectos.
///
Estivemos coa escola nun concerto. Cantos profes cantaban alí! Non sospeitaba que houbese tantos. Ben, quizais había entre eles algún que outro bedel.
Cantaban de marabilla, pero teño que dicirvos que non era o ritmo que me gusta. Na casa dinme que a música clásica non me entra, pero iso non é certo, toda a música entra, pero cada unha ó seu xeito.
O minueto entra coma un perfume francés, o blues coma a cor azul, a polca coma o asado de porco e o twist coma a brillantina de Cliff Richard.
Todo isto ideeino eu soa, palabra de honor.
Excepto unha cousa que unha vez lin: as cancións populares son o alimento do espírito.
///
O noso edificio é coma unha familia. Todo se sabe, é imposible manter un segredo, máis ben todo o contrario.
Na planta baixa vive o porteiro. Apelídase Chmelař. O inverno pasado cando ía quita-la neve deuse de conta de que alguén lle rompera o mango da paleta para a neve. Volveu á casa e díxollo á súa muller.
Na entreplanta a señorita Cíznerová escoitou que alguén lle rompera ó señor Chmelař algo da paleta e deduciu que non podería ser outra cousa que unha costela.
A nova voou polo edificio e todos sentiron a necesidade de mellorala un pouco.
Chegou ós oídos do señor Vilím que o porteiro tiña unha costela rota porque o atacaran dous borrachos.
O rumor ía crecendo.
Finalmente chegou ó coñecemento do profesor Říčař, que vive na planta sesta, que dicían que o señor Chmelař fora pola mañá quita-la neve e que nese momento pola outra beirarrúa pasaban dous borrachos. Empezaron a meterse coa pucha que levaba o señor Chmelař. Dise que o señor Chmelař enfadouse e empezou a botarlles bólas de neve. Non debeu facelo. Os borrachos achegáronse dun salto ó señor Chmelař e un deles invitouno a axeonllarse sobre a beirarrúa. O señor Chmelař non obedeceu. Empezou a amosarlles unha expresión rebelde. Iso provocou que os borrachos se enfadasen e entón ordenáronlle que se espise inmediatamente ou as cousas ían ir moi mal.
Un deles quitoulle a pucha ó señor Chmelař e arrincoulle a viseira. O señor Chmelař decatouse de que as cousas ían moi mal e empezou a recuar. Xusto o que esperaban os moi malvados. Mentres o señor Chmelař estaba sobre un sitio sen neve non se atreveron con el. Pero en canto estivo sobre ela e non tivo o chan firme baixo dos pés, lanzáronse sobre el e deitárono.
O pobre señor Chmelař rompeu dúas costelas debaixo da paleta dereita e dislocou unha man.
O señor Laube organizou inmediatamente unha colecta para enviarlle un ramo de flores ó señor Chmelař. Xusto cando llo trouxeron, o señor Chmelař estaba a arranxa-la paleta, por iso o recolleu a súa muller. Como ese día era o seu santo, o señor Chmelař non se estrañou nadiña.

1 František Křižík (1847-1941) electrotécnico, inventor e empresario. Inventou a lámpada de arco eléctrico (1881), construíu a primeira liña de tranvías en Praga (1891) e a liña ferroviaria entre as cidades Tábor e Bechyně (1902-03).
2 Cliff Richard, cantante inglés contemporáneo, gañador do festival de EUROVISIÓN (1967) coa canción Congratulations.
© Susana Sotelo Doco, Universidade de Santiago de Compostela