Fóra está escuro e neva.
František Kaláb está sentado na súa oficina e ri ás gargalladas.
Que cousa tan cĂłmica!
Un expediente co número de rexistro á esquerda en vez de á dereita, e co cuño errado.
František Kaláb case afoga coa risa.
Non lle falta sentido do humor.
Pero abonda de diversiĂłn.
CĂłmpre rexistra-lo expediente recibido, por máis ridĂculo que pareza.
František Kaláb colle o cuño coa data.
Xa son case as dez.
É que hoxe entretĂvose un pouco.
Con coidado sélao e queda contento do impecable que lle quedou, coma se estivese bordado, 24 de decembro.
24 de decembro, "esta data lémbrame algo"...
František fai memoria.
Que dĂa será este?
Xa non hai ninguén na oficina para lle preguntar, hoxe todos apuraron para volver á casa...
AĂ está, quizais o confunde co 24 de novembro, o dĂa de informar do nĂşmero de impresos precisos para o ano prĂłximo.
Un dĂa moi importante!
Pero non.
O 24 de decembro ten que ver coa sĂşa vida privada.
Esta data lémbralle incluso os anos da súa infancia.
František Kaláb suspira.
Nun primeiro momento teme que se lle estea esquecendo algunha obriga.
Sempre estivo orgulloso de que nunca lle puidesen reprochar nada.
A verdade Ă© que hoxe non tiña por quĂ© atrasarse tanto tempo se non querĂa.
Sen embargo, era preciso ordena-los arquivos despois de todo o ano.
AlgĂşn dĂa habĂa que facelo, asĂ que por quĂ© non hoxe.
Tal vez por ser ese 24 de decembro.
František Kaláb abrĂgase e matina.
Despois pon o sombreiro.
Nese intre decátase.
Coma se o sombreiro contivese a resposta á súa pregunta.
O 24 de decembro Ă© Noiteboa e a xente intercambia galanos.
De que xeito farĂa hoxe feliz František Kaláb á sĂşa muller? Iso era un misterio.
Que tal levarlle ese ridĂculo expediente co cuño trabucado para que ela tamĂ©n se rĂa?
František Kaláb entende moi ben que non pode volver á súa casa
e actĂşa en consecuencia.
Abre a porta da caixa forte e saca do penúltimo ficheiro unha botella de coñac francés reservada para ocasións especiais e para os inspectores.
Un anaco despois xa está sentado no seu octavia e dirĂxese a unha velocidade considerable cara á cidade de Benešov.
De sĂşpeto, xira bruscamente.
AtĂłpase no medio dunha canteira abandonada e cuberta pola neve.
É unha noite xélida.
A paisaxe é desapracible, pero František sabe que esta noite non atopará ningún lugar máis sosegado.
Se non estivese tan sĂł!
De repente, decide emprender unha desigual batalla contra a deprimente soidade.
Bótase á neve e comeza a facer con moito afán un boneco.
A neve liga perfectamente ben e o traballo vai coma a seda.
Incluso mentres pode pensar noutras cousas.
Cando o boneco está ergueito chégalle a vez ó coñac.
De súpeto, František séntese bastante ben.
Xa non sabe moi ben por quĂ© se atopa alĂ, nunha vella canteira, e non ten nada claro quĂ©n Ă© en realidade o boneco de neve.
Fita a súa branca face, está tan inchada e é tan inexpresiva...
František identifica de repente o boneco de neve co seu xefe.
Cómpre quedar ben con el axiña.
František informa de que vai facer lume e murmura algo sobre a broza.
EntĂłn, bota a correr cara a unha fraga prĂłxima.
Tenta atinar dúas veces pero á terceira pérdese entre as árbores.
Máis ou menos unha hora despois consegue volver pola estrada nacional, sucio e suorento cun mangado de leña e garabullos.
Coloca a madeira ós pés do boneco e saca do peto algúns dos expedientes que acostumaba levar á casa porque lle encantaba poñerlles o cuño antes de durmir.
Asperxe a broza e os expedientes cos restos do coñac e préndelles lume.
Mentres tanto, olla con disimulo para o seu xefe, para ver se por un momento desaparece da sĂşa face esa expresiĂłn de indiferencia.
Sen embargo, na sĂşa face branca e inchada non hai ningĂşn vestixio de agradecemento nin indicio ningĂşn dun inmediato ascenso.
A broza empeza a estalar e o lume expándese pouco a pouco.
O boneco inclĂnase lixeiramente cara a un lado.
A František Kaláb invádeo a felicidade e bota máis broza.
"O xefe inclĂnase por min", murmurou.
Quere aproveita-la situaciĂłn para menciona-lo seu lento ascenso no oficio.
Ten todo pensado.
Quere mencionalo só de paso mais, á vez, recalcalo con algún aceno.
Pero o coñac, que semella se-lo seu amigo, traizóao sen avisar.
O aceno sáelle mal e František cae na metade da frase.
Non se decata de que derruba o boneco e de que o seu xefe se está derretendo no lume.
Está deitado no chan e ás súas costas escoita un estraño zunido.
SupĂłn que Ă© unha vĂbora, e queda sen se mover durante uns dez minutos.
Cando se atreve a erguerse observa inmediatamente que o seu xefe xa non está.
Bota a correr pola canteira dun lado para o outro.
Decátase de que o lume non arde e de que no medio da borralla só quedan os exiguos restos do boneco.
O pánico apodérase del.
Bota a correr para procura-los primeiros auxilios para o seu xefe.
Ou polo menos os segundos.
Vaga durante algunhas horas pola canteira e logo pérdese definitivamente na escuridade.
Ă“ dĂa seguinte atoparon o seu vello coche na canteira abandonada.
Algúns pasos máis aló, os restos medio queimados dalgúns expedientes confidenciais.
Ninguén soubo dar unha explicación.
Ninguén sabe que asà debe rematar toda persoa que esquece que é nadal.