CHESGA

Na naší zahrádce stával trpaslík

(No noso xardín había un anano)
Era de cerámica e chamábase Josef. Estaba entre os pensamentos a adornar os macizos de flores. A el ninguén llo tomaba a mal pero a min cando era neno e poñía o pé no macizo de flores batíanme. Soportaba mal esta inxustiza e xurei que cando medrase, converteríame nun anano e colocaríame xusto no medio do macizo de pensamentos.
A xente adoita esquecerse dos seus propósitos da infancia, pero eu non. O sentimento de inxustiza era demasiado grande. E así, cando cumprín os vinte, deixei medrar unha longa barba e merquei panos de cores. Logo pasei polo xastre.
"Quero facer un traxe", dixen.
Mentres desenvurullei os panos o xastre tratoume coma a un cliente normal. Pero despois de desenvolvelos cambiou todo. Cunha mirada vítrea pasoume unha revista de moda.
"Non, gracias. Necesito un traxe coma o que levan os ananos. É dicir, un chaquetón amarelo cun cinto, un pantalón vermello tipo bombacho e un pucho verde de pico".
Ós quince días presenteime para a proba. O traxe quedábame estupendamente; só foi necesario amaña-lo corpo e as mangas. Iso si, o pucho xa estaba rematado. Nunha semana volvín polo traxe. Na casa vestinme diante do espello: tiña un aspecto excelente. Logo marchei para o parque. Polo camiño a xente xuntábase comigo, de modo que chegou ata o parque un séquito considerable. Dirixinme cara ó macizo de flores. Púxenme no centro e mirei para a xente. A xente miraba para min. A multitude rebulía. De súpeto un home gordo abriuse paso á primeira fila.
"É vostede un anano, ou que?" O resto da xente asentía. O home gordo e forte berroume: "Dispérsense inmediatamente!"
Unha muller histérica berrou: "Bótenlle auga, bótenlle auga...!" Non me gustan as mulleres histéricas ás que o que máis lles gusta é regar a un e polo tanto fíxenme oír: "Señora, non berre!" Un vello intranquilo deu a volta cara á multitude cunha chispa de maldade nos ollos e preguntou: "Guíndolle unha pedra, ou?" A multitude, rosmando, asentiu e o vello colleu unha pedra do chan e levantou a man. Abaneou e caeu sen sequera lanzala.
Nese momento apareceu un garda.
"Atropelou ó ancián", informou un home servicial. "Aquel do macizo fixo caer ó ancián!". "E semella un anano", engadiu a histérica.
Oíuse un berro desesperado porque alguén da multitude pisoulle a man ó vello. O garda entrou paseniño no macizo. A muller histérica incitou varias veces ó garda para que me botase auga. No medio da multitude dous homes comezaron a pelexar. Un neno empezou a berrar que me quería. O garda pediume a documentación. Tiña os documentos en regra. Varios bestas empezaron a asubiar. Chegou un rapaz novo e púxose a facerme acenos. A súa insolencia medraba. Comezou a tirarme polo abrigo. Deille unha labazada. Iso provocou a unha señora que en nome de tódalas nais protestou contra o maltrato dos nenos. O rapaz, detrás súa, facía acenos ridículos. Nese momento xa chegara un segundo garda. Máis radical. Ordenoume que fose con el inmediatamente. E alá fun vestido co meu traxe de anano, escoltado polos dous gardas e seguido pola multitude. Empezou a chover. Alguén ía detrás latricando, dicindo que ben puidera escoller mellor tempo. A xente asomábase polas fiestras e saía das tendas.
Logo escampou e desde a rúa lateral púxose en marcha cara a nós un grupo de persoas vestidas con roupa de varias cores. A que viña no principio, sacudía, moi leda, un paraugas vermello. Tiña un abrigo azul e botas. O garda da esquerda púxose a correr contra o desfile pero o outro impediullo.
"Eses son moinantes. Teñen permiso"
Estaba triste. Nese momento alguén do desfile fixouse en min e os veciños, tías, pais e tíos empezaron a facerme acenos. Eu respondía ós seus saúdos. Os meus gardas rosmaron algo entre eles e despois un dixo: "Marche xa!"
O desfile dos moinantes absorbeume por completo. Estaba de bastante bo humor, de xeito que empecei a brincar. A xente, que se portara mal comigo no parque, empezou a sorrirme con simpatía e o velliño colérico, a quen alguén axudara mentres tanto a erguerse, incluso me saudou a berros.
Desde entón non podo faltar a ningún desfile da nosa vila.
© Susana Sotelo Doco, Universidade de Santiago de Compostela